Tradycyjnie do oddzielania ciał stałych od cieczy stosowano włókniny lub tkaniny wykonane z włókien zwierzęcych lub roślinnych. Od kilkudziesięciu lat w użyciu są jednak włókna syntetyczne. 

W klasycznej filtracji na powierzchni filtra powstaje placek filtracyjny, który ogranicza przepływ filtratu w zależności od przepuszczalności placka. Taka struktura placka często musi narastać, aby uzyskać czysty filtrat. Niestety, filtracja śluzowatych produktów, takich jak białka, węglowodany polimerowe lub mikroorganizmy, jest zwykle dość kosztowna lub nawet niemożliwa przy użyciu tych klasycznych metod filtracji.

Obecnie, w przypadku filtracji z przepływem krzyżowym, filtrat przenika poprzecznie do kierunku przepływu przez porowatą warstwę ścienną. Krytyczną cechą filtracji z przepływem krzyżowym jest wysoka prędkość przepływu nad powierzchnią filtra, która zapobiega tworzeniu się warstwy placka. Filtracja z przepływem krzyżowym może oddzielić drobne cząstki nieorganiczne o wielkości zaledwie kilku mikrometrów w rozpuszczalniku o niskiej lepkości.